Al van jongs af aan zijn paarden een rode draad in mijn leven. Als klein kind ging ik stiekem paardrijden met mijn vriendinnen terwijl het van mijn ouders niet mocht. Weilanden met vreemde paarden stapte ik in en zonder enige angst wandelde ik daar rond. Ik herinner mij nog dat de paarden mij dan altijd achtervolgde. Tussen de paarden voelde ik mij altijd op mijn plek en kwam ik tot rust. Na de middelbare school verwaterde dat allemaal een beetje, totdat ik een dochter had die op drie jarige leeftijd al zei; ik wil later paardrijden. Op naar de manege dus toen ze eenmaal oud genoeg was. Terwijl zij daar reed begon het bij mij ook weer te kriebelen. Na een aantal jaren zelf les te hebben gegeven kocht ik mijn eigen paard. 

Vanaf die tijd was ik daar iedere dag mee bezig. Mijn connectie met deze mooie dieren groeide steeds verder uit. Ze maakte mij dingen duidelijk en toen ik uiteindelijk les ging geven op een manege kon ik dat ook gaan toepassen. Vanaf het moment dat wij verhuisde en onze paarden aan huis kregen begon de zoektocht naar een passende opleiding. Een opleiding waar de focus ligt op de connectie tussen mens en paard in plaats van alleen gericht op prestatie. Als Ruitercoach is dat nu precies wat ik elke dag doe, ruiters laten ervaren wat het doet als je in connectie bent met je paard. Mijn kinderdroom is waarheid geworden.

Als klein meisje droomde ik al over paarden. Terwijl ik opgroeide in de stad en mijn ouders werkte kwam het er niet van om daar iets mee te doen. De aantrekkingskracht bleef en toen ik als puber dicht bij weilanden woonde zocht ik de paarden op. Zonder twijfel stapte ik de wei in om ze te aaien en borstelen. Die boer heeft zich vast afgevraagd hoe zijn paarden toch zo schoon bleven! Uren kon ik daar doorbrengen. Bij de paarden voelde ik mij op mijn plek en begrepen.

Mijn vader was zoals ze dat toen noemde paranormaal begaafd, hij was altijd druk met het ondersteunen en coachen van mensen. In die tijd vonden veel mensen dat maar raar. Zelf wist ik niet goed wat ik er mee moest. Om niet nog meer buiten de boot te vallen hield ik dat wat hij deed op een afstand.

Jaren gingen voorbij waarin ik opgroeide als een onzeker iemand, altijd het gevoel opzoek te zijn naar iets. Als jonge mama verhuisden we van de randstad naar Limburg.

Toen mijn dochter wilde gaan paardrijden twijfelde ik geen moment en ging met haar naar de manege. De connectie met de paarden voelde ik gelijk weer. Een paar jaar later er zelfs een eigen paard. De connectie groeide en toen werd ik mij ook bewust dat ik meer van mijn vader had geërfd dan ik eerder dacht.

Nu wij tussen de paarden wonen en ik mag werken als Paardencoach voel ik mij volledig op mijn plek.  Samen met onze mooie kudde zet ik voort wat mijn vader ooit is begonnen, het ondersteunen en coachen van mensen. Maar dan wel op mijn eigen manier, vanuit mijn eigen essentie met een vleugje spiritualiteit.